Liselotte, eerstejaars student van de Jaartraining, heeft haar ervaringen prachtig verwoord in het onderstaande verslag voor haar Padcoachingsgroep. We vonden haar woorden zo treffend en herkenbaar, dat we haar vroegen of we het mochten delen. Dankbaar voor haar oprechtheid delen we Liselotte’s reis, in de hoop dat het je mag inspireren en aanmoedigen op jouw eigen pad.
Ervaring van een padloper: Liselotte
Op spiritueel vlak ben ik de afgelopen twintig jaar gegroeid, maar ik had veel moeite om dit in mijn dagelijks leven te integreren. Daarom kwam ik bij Zijn & Worden. Ik ben blij dat ik die stap heb genomen, want het heeft me tot een diepgaand thuiskomen geleid.
Van toen tot nu
Vanaf mijn vijfentwintigste zat ik zo’n tien jaar in een spirituele organisatie bij een Indiase guru. Ik had prachtige eenheidservaringen op het kussen, tijdens retraites en in de groep, maar in mijn dagelijkse leven bleef ik steken. Ook had ik moeite met het, naar mijn mening, blind volgen van de guru door sommigen in de groep. Nadat ik uit die groep stapte, stonden mijn werk en gezinsleven centraal en heb ik mij individueel verdiept in non-dualiteit vanuit advaita vedanta, door middel van boeken, lezingen, video’s van leraren, enzovoorts.
Ik heb daardoor ervaren dat Openheid overal is en dat de ervaring van Openheid niet afhankelijk is van de aanwezigheid van een specifieke leraar, guru of een groep gelijkgestemden, zoals ik vroeger dacht toen ik in die spirituele groep zat. Na een burn-out merkte ik dat ik het toch miste om feedback te krijgen van een leraar, sangha of medestudenten. Hoe kon ik, na zoveel diepe eenheidservaringen, toch in een burn-out belanden?
Ik vond het nog steeds lastig om mijn eenheidservaringen te verruimen naar mijn ‘dagelijks leven’. Ondanks mijn spirituele zicht zat ik tijdens stressvolle momenten vast in mijn emoties, voelde spanning in mijn lijf en kon ik niet loskomen van mijn oude verhalen en gewoontepatronen.
Ik ben weer op zoek gegaan en kwam uit bij Zijnsoriëntatie, bij Zijn & Worden. Deze reis begon een jaar geleden met de Pinksterretraite. Vervolgens deed ik het eerste jaar van de Jaartraining, volgde tegelijkertijd een padcoachingstraject met een kleine groep studenten en had een paar individuele sessies met Michaël. Onlangs deed ik opnieuw mee met de Pinksterretraite. Het voelt op een bepaalde manier als een nieuw begin.
Integratie van Zijn
Eerder dacht ik dat als je spiritueel ‘weet’, je leven op het dagelijkse niveau ook op een bepaalde manier moet zijn. Ergens had ik de overtuiging dat ik ‘er zou zijn’ wanneer alle uitdagingen en narigheden die het leven met zich mee kan brengen, geen negatieve emoties of gedachten meer bij mij zouden oproepen. Daar wilde ik het afgelopen jaar dan ook hard mee aan het werk gaan.
Er is zeker werk te doen, maar op een heel andere manier dan ik dacht.
De afgelopen maanden ben ik steeds meer vertrouwd geraakt met de verschillende Zijnsgeoriënteerde perspectieven van waaruit ervaren kan worden. Regelmatig merkte ik dat ik in lagere perspectieven bleef hangen. Ik heb ervaren dat ik dat kan waarnemen, dat ik mezelf dan zie grijpen en wegduwen, agressief zie zijn. Heel vaak heb ik dat niet eens in de gaten.
Op psychologisch niveau is er veel bewogen. De kloof die ik lang zo sterk heb ervaren tussen mijn ‘spirituele leven’ en mijn ‘dagelijkse leven’ speelt niet meer zo. In eerste instantie voelde het voor mij alsof werken met de psyche van een lagere orde was. Maar nu ervaar ik het meer als dat de psyche ook betrokken wordt bij het ervaren van Openheid. Dat is waar ik afgelopen jaren op vastgelopen ben, en dat is dus juist heel waardevol voor mij.
Ik heb meer inzicht gekregen in hoe mijn psyche werkt, in hoe ik sommige dingen uit mijn jeugd, in relatie tot mijn ouders, nooit heb willen zien. Dat ik sommige emoties zo diep weg had gestopt dat ik echt geloofde dat ik ze niet had. Ik heb die emoties kunnen voelen en (h)erkennen. In de individuele sessies met Michaël heb ik daarbij de val* ervaren; hoe de gelukzaligheid die ik in meditatie kan ervaren, ook ervaren kan worden als ik die schrikervaring helemaal kan laten zijn. Door de schrikervaring heen vallen, in de leegte, in openheid, in Gewaarzijn.
Thuisgekomen
Op dit moment voelt het alsof ik ben thuisgekomen, alsof mijn zoektocht is opgelost. Er valt niets te halen, nergens. Ik besef me dat ik al die jaren mijn oefeningen deed, naar retraites ging, naar satsangs, meditaties, en dergelijke om iets te halen, om me beter te voelen, om steeds weer Verlichting te ervaren, om me gelukzalig te voelen. Maar er valt niets te halen. Wat ik ben, gaat ver voorbij gelukzaligheid.
De afgelopen stilteretraite met Pinksteren heeft weer nieuwe luikjes geopend, nog meer licht en ruimte binnengelaten. Ik ben nog steeds aan het nagenieten. Er hangt een zweem van immer aanwezig Gewaarzijn in en om mij. Ik ervaar Gewaarzijn als dat wat er altijd is, ook als ik het niet bewust ervaar. In en na meditatie is Gewaarzijn helemaal in zicht, en in de waan van de dag is dat zicht regelmatig ver weg. Maar ergens voel ik het altijd een beetje gloeien. Ik zie het niet, maar het is er wel. Warm, compleet. Ik ben het zelf, ik ben altijd nabij, zoals Michaël me herinnerde tijdens de retraite.
Beoefening van Zijn
Dat betekent niet dat ik ga stoppen met mediteren of beoefenen, maar het is een viering geworden. Een viering van wat ik ben. Het voelt als een vreugdevol, immer herhalend thuiskomen. Mijn beoefening voelt niet meer als een opgave, maar als een heerlijkheid, als een genieten, als een beminnen. Het beperkt zich niet meer tot mijn meditatiekussen, maar ik kan dit overal en altijd doen: in de auto, op mijn werk, als ik eet, als ik in gesprek ben met anderen, enzovoort.
Michaëls instructie tijdens de retraite om Zijn voor een bepaald percentage altijd in zicht te houden, heeft me wakker geschud. Wauw, dat is echt mogelijk! En ja, in mijn dagelijks leven ben ik dat vaak kwijt, maar ik heb een intentie voor komend jaar: die ‘spier’ wil ik gaan trainen. Daar wil ik graag een gewoonte van maken. Ik ben pas net begonnen.
In het dagelijkse leven, met de dagelijkse kleine en grotere stressjes, oefen ik om steeds weer mijn pantsers te laten zakken, te ervaren wat zich aandient aan gevoelens en emoties, deze te benoemen en uit te spreken. Ze dus niet weg te duwen, maar in relatie te brengen. Het niet grijpen naar of willen vasthouden aan fijne emoties vind ik nog lastiger.
Nog steeds voel ik angst, verdriet, en vermoeidheid. Er is genoeg complexiteit in mijn leven om mij steeds weer te laten schrikken. Met die eerste schrikreactie komt dan direct de gedachte: ‘nee, dit is niet goed’. Wanneer ik dat helemaal waar laat zijn – dat wat er gebeurt, mijn schrik, mijn afkeur ervan, en dat ik ervan baal dat ik daar weer in ben geschoten – als ik dat allemaal waar kan laten zijn, dan schijnt daar als vanzelf Gewaarzijn weer door. Dan zie ik weer dat ik dat zelf ben, altijd nabij.
Nog steeds verlang ik naar gelukzaligheid. Maar ik heb ervaren dat hetgene waar ik naar op zoek ben/was, niet gevonden kan worden. Want het is wat ik ben. Het oog kan zichzelf nooit zien! Het is als de geur van een bloem, terwijl niemand de bloem kan vinden. Gelukzaligheid is enkel mijn geur, maar de bloem, dat is wat ik ben.
Zijn in relatie
Tegelijk weet ik dat mijn wereldse reis nog lang niet ten einde is. Er is nog zoveel te ontdekken in mijn psyche, zoveel materiaal om mee te werken, zoveel dansen die gedanst willen worden. Zo veel dagelijkse emoties die ik nog wil, kan en mag gaan voelen en ontdekken. Het voelt een beetje als een ontdekkingsavontuur. Ik ben pas net begonnen.
Ik ben de afgelopen twintig jaar veel op mezelf gericht geweest, op mijn eigen innerlijke spirituele binnenleven. Ik was bang om te delen, om niet begrepen te worden, bang dat dat afbreuk zou doen aan mijn ervaring van Gewaarzijn. Ik wilde mijn ervaring van Zijn dus claimen: alleen op een bepaalde manier kon deze ervaring bloeien, dacht ik.
Ik voelde me het afgelopen jaar door Michaël en de medestudenten uitgenodigd om mijn blik ook naar buiten te richten, naar wat ik denk dat er in mijn buitenwereld plaatsvindt of heeft plaatsgevonden. Maar ook naar wat ik denk dat Michaël als leraar en als mens laat zien, en naar wat mijn medepadlopers communiceren. Hoe jullie uiting geven aan Gewaarzijn. Ik realiseer me eindelijk dat de rijkdom waarvan ik dacht dat die zich in mijn binnenwereld bevindt, net zo goed ook in die zogenaamde buitenwereld is. Buiten is binnen, en binnen is buiten. Ik vind het heel bijzonder om te mogen delen in samenzijn, en ben dankbaar voor de openheid en het vertrouwen dat Michaël en de medestudenten mij laten zien, dankbaar voor de rijkdom die dat is.
Dank Michaël, dank medepadlopers, dank voor ons samen-Zijn.
Liselotte.
* de val: Zijnsgeoriënteerde methode waarbij je de defensies van je psyche loslaat en doorgaans een val-gevoel ervaart
Wil je ook ervaren hoe het is om je leven vorm te geven vanuit jouw ware aard?
Je kunt nog meedoen met de Jaartraining: eind september gaan we van start. Lees meer op de pagina over de Jaartraining.
Of kijk bij Events voor het volgende aanbod.